Ποιήματα

Αφιέρωση

Αφιερωμένη είναι η ποίηση

Στο ακλόνητο στήριγμα μου

Στον ακοίμητο φρουρό μου

Στην αδιαπέραστη ασπίδα μου

Και στον αιώνιο πειρασμό μου

Ηράκλειο, Ιανουάριος 2016

Ολιγάρκεια

Δεν θέλω πολλά πράγματα 

Θέλω να περπατήσουμε ένα απόγευμα

Δίπλα στη θάλασσα και να σου κρατώ το χέρι 

Θέλω να φάμε ένα βράδυ

Και να πιω ένα ποτήρι λευκό κρασί 

Κοιτώντας σε στα μάτια 

Θέλω η αγκαλιά μου να κλείσει μέσα της

Το άπειρο του οργασμού σου 

Θέλω να κοιμηθώ ακούγοντας την ανάσα σου

Και τον χτύπο της καρδιάς σου 

Θέλω τέλος το πρωί

Να ξυπνήσω δίπλα σου

Να σηκωθώ και να σου φτιάξω καφέ 

Και φεύγοντας να σκέφτομαι ότι που ξέρεις

Μπορεί και κάποτε όλο αυτό ίσως να το ξαναζήσω

Μαρούσι, Αύγουστος 2020

Επιμέλεια 

Δεν ξέρω αν τρολάρεις 

Που με κοιτάς 

Κι αν γελάς 

Με την αλήθεια και το ψέμα που ζω 

Αλλά μου αρέσει πολύ 

Και τελικά 

Είναι αυτή η άγνοια μου και η αβεβαιότητα 

Που κάνουν το θέμα ενδιαφέρον

Mένω έτσι να αναρωτιέμαι 

Αν πρέπει να βρω το θάρρος να στο πω 

Πόσο πολύ σε θέλω 

Ή μήπως απλά

Να σε φιλήσω ξαφνικά 

Μιαν άσχετη στιγμή 

Ή ακόμα, φοβάμαι το πιο πιθανό 

Να συνεχίσω να κάνω επιμελώς τον αδιάφορο

Αθήνα, Σεπτέμβρης 2020

Αρμονία

Πρώτη μου σκέψη κάθε πρωί  

Και τελευταία αργά κάθε βράδυ

Δεν ξέρω πως συνέβη αυτό

Και μόνιμη θέση μες το μυαλό μου κατέχεις 

Αλληλουχία τρομακτική

Μια στον Παράδεισο και μια στον Άδη

Οι αντιφάσεις αυτές γίναν η νέα ρουτίνα

Που με ενοχλεί - μα και που τόσο μ’αρέσει

Κάτι θα βρω για να σου γράψω

Δήθεν τυχαίο να σου το πω

Πρέπει - βλέπεις - με κάποιον τρόπο να μιλήσουμε

Μια ανάγκη μεγάλη με σπρώχνει 

Θέλω πολύ να 'ρθω κοντά σου

Στο ίδιο κρεβάτι να κοιμηθώ

Να νιώσω την τέλεια υφή του δέρματος σου

Τη μεθυστική οσμή της ανάσας σου 

Θα ‘ναι νωρίς όταν ξυπνήσω

Με την εικόνα σου μες στο μυαλό

Την αρμονία επιτέλους να βρω

Ασπρόπυργος, Οκτώβρης 2020

Η στιγμή

Θέλω τις λέξεις 

Να τις διαγράψω!

Γιατί δεν μπορούν

Γιατί είναι παντελώς ανίκανες 

Να περιγράψουν αυτό που θα νιώσω 

Όταν τα χείλη σου αγγίξουν τα δικά μου 

Κι όταν οι γλώσσες μας ορμητικά συναντηθούν 

Σε έναν χορό μαγεμένο 

Σαν να ήταν έτοιμες από καιρό

Σαν να γεννήθηκαν για αυτήν την στιγμή 

Που ο χρόνος παγώνει μαζί και διαστέλλεται 

Κι όλα τ’ άλλα γίνονται ανούσια 

Χαλάνδρι, 18 Σεπτεμβρίου 2021

Αναμένοντας 

Περιμένω να έρθεις
Δεν ξέρω ακόμα πόσο θα αργήσεις

Καμιά φορά αναρωτιέμαι μήπως εγώ καθυστέρησα
Ίσως όμως τελικά
Τα πάντα συμβαίνουν στην ώρα τους

Σκέφτομαι πως θα είσαι
Μια ξανθιά ομορφιά
Ή μια μελαχρινή δύναμη; 

Μικρή σημασία όμως έχει
Αρκεί να έρθεις 

Η διαδρομή είναι μεγάλη
Και τα σημεία ελέγχου πολλά
Θα καταφέρεις άραγε να περάσεις; 

Ειλικρινά ελπίζω πως ναι

Αν τα καταφέρεις όντως, θα 'ναι πραγματικά τέλεια
Και να μην μπορέσεις όμως, πάλι καλά θα 'ναι 

Γιατί είναι μεγάλη αλήθεια
Πως ο προορισμός είναι το ταξίδι
Κι εσύ έχεις ήδη ταξιδέψει αρκετά
Παίρνοντας μας μαζί σου
Μένει μόνο εσύ να αποφασίσεις το που

Μαρούσι, 23 Σεπτεμβρίου 2021

Σε θυμάμαι

Σε θυμάμαι να κατεβαίνεις τη Σαλαμίνος κοντά στο σπίτι

Ίσως γυρίζεις απ’ το σχολείο ή μπορεί να είχες πάει για ψώνια

Κουρασμένη φαντάζεις όμως χαμογελάς

Τη δουλειά πάντα χαιρόσουν

«Τι κάνεις Δημήτρη μου;» με ρωτάς
Με τρόπο που κάνει το σύμπαν να γεμίζει αγάπη
Φορτίο βαρύ
Και συνάμα ενέργεια αστείρευτη

Δεν είναι εύκολο να αγαπάς
Μα είναι σίγουρα το καλύτερο

«Να γίνεις ένας καλός και χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία»
Μου πες ένα πρωί τα πρώτα χρόνια του ογδόντα
Κι αυτή η προτροπή η τόσο απλά ειπωμένη
Αντηχεί ακόμα στα αυτιά μου
Νομίζω συνέχεια και πιο δυνατά
Σαν μελωδία γλυκιά και σαν πυξίδα ακριβείας

«Δεν γίνεται να μην υπάρχει θεός»
Μου είχες πει λίγο καιρό πριν το τέλος
Κι αυτή η απόλυτη σιγουριά σου
παράξενη τότε πολύ μου ακούστηκε

Μα τώρα πια καταλαβαίνω
Το σωστό έχει αξία από μόνο του
Θεός δεν μπορεί να μην είναι
Γιατί ο Θεός είναι μέσα μας
Οι πράξεις μας οι ίδιες τον φτιάχνουν

Γρήγορα ή αργά
Ο χρόνος την αλήθεια πάντα στο φως θα τη φέρει

Έφυγες μα είσαι παντού
Πως μπορούν οι νεκροί μιλάνε;
Δέκα χρόνια κι όλα μοιάζουν σαν χθες
Το ‘χες γράψει εξάλλου κι εσύ
Μόνο τότε πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε

Σε θυμάμαι, μαμά
Σε θυμάμαι

Ασπρόπυργος, 27 Σεπτεμβρίου 2021

Δροσιά

Η ματιά σου πηγή φρεσκάδας

Δροσιά γεμίζει τον χώρο

Είσαι νέα μα νιώθω σε ξέρω

Ενέργεια καλή, πηγή δημιουργίας

Μπήκες ένα πρωί ξαφνικά
Είπα πως δεν σε γνωρίζω
Μα η εικόνα ήταν μέσα μου
Χαρά τη λένε κι ελπίδα

Θέλω ν’ απλώσω το χέρι να σε αγγίξω
Είμαι κοντά
Χιλιοστά μας χωρίζουν
Τελευταία στιγμή όμως το βλέπω
Πως ονειρεύομαι ξύπνιος

Κενό τελικά ευρύ μας χωρίζει
Πόλεμος μαζί και ειρήνη
Ζωής μικρογραφία
Που γεύση γλυκόπικρη αφήνει

Τώρα λογίζομαι πάλι
Όνειρο ήταν ή μήπως ήμουνα ξύπνιος;

Σκέφτομαι πως σημασία δεν έχει
Η δροσιά
Αλήθεια δεν μπορεί να μην είναι

Η ζωή δεν μετριέται με τον χρόνο
Σχεδόν
Όλα τριγύρω μπορεί να είναι ψέμα
Χαρά μεγάλη που έτσι το βρήκα
Η φρεσκάδα, η δροσιά, η ευτυχία
Είναι οι φωτεινές πλευρές της αλήθειας

Μαρούσι, 10 Νοεμβρίου 2021

Αγανάκτηση  

Χιόνισε στην Αθήνα σήμερα

Πολύ ήταν το κρύο

Όμως το κρύο αντέχεται

Σ’ αντίθεση με τ’ άλλο

Με τ’ άλλο που το σκέφτομαι

Κι όλο το συλλογιέμαι

Για ιδές πως καταντήσαμε

Και ποιοι μας κυβερνάνε

Οι πιο στραβοί και οι  άχρηστοι

Που ένα μόνο τους νοιάζει

Να φέρουν τζίρο κι έσοδα

Στα ξένα αφεντικά τους

Κι αναρωτιέμαι σήμερα

Μήπως εμείς το φταίμε

Μήπως εμείς τ’αφήσαμε

Κι η χώρα έχει ξεπέσει

Με τους στραβούς και άχρηστους

Στην κακιστοκρατία

Είναι σκληρός ο ανήφορος

Ως το ‘πε ο Καζαντζάκης

Αλλά και όμορφος πολύ

Με νόημα γεμάτος

Αυτό το κρύο λοιπόν αν γίνεται  

Τον Έλληνα ας ξυπνήσει

Να πάρει τις ευθύνες του

Κι εμπρός να προχωρήσει

Μαρούσι, 24 Ιανουαρίου 2022

Απλά

Να χαρώ πολύ θέλω

Με το βήμα που γίνεται

Σε μια νέα κατεύθυνση

Με δεδομένα καινούργια

Μια φωνή όμως μέσα μου

Απελπισμένη σπαράζει

Που το όνειρο τέλειωσε

Και η ζωή - απλά - προχωράει

Κραυγή σιωπηλή

Να ακουστεί προσπαθεί

Μα δεν γίνεται

Η αλήθεια, δεν την αφήνει

Όνειρο ήταν ή αλήθεια;

Αλήθεια ήταν ή ψέμα;

Η αλήθεια αυτό είναι

Φωτιά

Που ζεσταίνει και καίει

Την αλήθεια αυτήν είδα

Στο μαγικό βλέμμα

Στα ζεστά λόγια

Στο κορμί το πανέμορφο

Στην υπέροχη αύρα

Ανούσια πολύ

Όλα αυτά τώρα φαντάζουν

Θα'ταν άραγε ψέμα;

Βλέπεις το όνειρο τέλειωσε

Οι απο μηχανής θεοί ήρθαν

Όμορφα μας προσγείωσαν

Σε μαγικό, νέο πεδίο

Η φωνή αυτή μέσα μου

Έπαψε να φωνάζει

Τώρα όλοι προσμένουμε

Τη μαγική δημιουργία

Που το πεδίο γεννάει

Και η ζωή - απλά - προχωράει

Χαλάνδρι, 5 Μαρτίου 2022

La douleur 

C’est la même mémoire 

Je sais pas d’où elle vient 

Il me faut la douleur 

Chaque jour, le matin 

La mémoire est précise 

En disant rien

Comment ça se passe 

Le silence, c’est bavarde 

Je crois que c’est elle 

Qui pouvait être mon soleil 

Une étoile si brillante 

Où j'ai pu jeter juste un coup d’œil 

Mais elle ne brille plus 

C’était seulement un rêve 

Et alors cette douleur 

Va toujours rester 

Δίστομο, 19 Μαρτίου 2022

Δρόμος 

Ήταν πρωί στη Σέριφο

Μέσα ενός Αυγούστου 

Κάτι με παρακίνησε 

Στον δρόμο να κατέβω 

Ξεκίνησα νομίζοντας 

Πως εύκολο θα ήταν 

Γρήγορα το κατάλαβα 

Ο δρόμος δεν νικιέται 

«Μπροστά στη ράχη της Σέριφος»

Ως το ‘πε ο Ελύτης  

Τα πυροβόλα όλα  

Αφλογιστία παθαίνουν

Έτσι και στον ανήφορο 

Απ’ το Λιβάδι ως τη Χώρα 

Αμφιβολία δεν μου ‘μεινε

Η διαδρομή κερδίζει 

Όποιος κι αν είσαι 

Όσα κι αν έχεις 

Ένα μεγάλο μάθημα 

Σου δίνει η ανηφόρα 

Μπορεί να είσαι γρήγορος 

Μπορεί και γυμνασμένος 

Μα τελικά είναι σίγουρο 

Ο δρόμος θα κερδίσει 

Την στιγμή εκείνη όμως 

Που πολύ έχεις προσπαθήσει 

Οι δυνάμεις σου τελειώνουνε

Τα πόδια δεν ακούνε 

Αν λίγο επιμείνεις 

Ανταμοιβή μεγάλη έρχεται 

Η φύση και σου δίνει 

Μια περίεργη ένωση 

Θα κάνεις με τον κόσμο 

Ένα βλέπεις να γίνεσαι 

Με ότι περιβάλλει 

Την κουρασμένη σου ύπαρξη 

Που τόσο απολαμβάνεις 

Ένα αεράκι δροσερό 

Μια γουλιά νεράκι 

Δεν το ‘ξέρες πως ήτανε 

Τόσο μεγάλο πράγμα 

Αυτό λοιπόν το εξηγεί 

Πως όποιος ξεκινήσει 

Να σταματήσει δεν λογά 

Γιατί καλά το ξέρει 

Πλούτος μεγάλος γίνεται 

Η γνώση που του δίνει 

Ο δρόμος ο ανίκητος 

Είν’ η ζωή η ίδια 

Δίστομο, 20 Μαρτίου 2022

Όνειρα

Στα όνειρα μου έρχεσαι

Τη μέρα και τη νύχτα

Κι ενώ καθόλου δεν μιλάς

Ερωτήματα θέτεις

Επιτακτικά

Είναι τελικά μια ορμή

Μια θέληση του σώματος

Που ‘ρχεται και με σπρώχνει

Κοντά σου

Στον ύπνο και στον ξύπνιο μου

Ή μήπως άραγε

Εμείς

Εσύ κι εγώ

Πήραμε τις ζωές μας λάθος;

Δεν ξέρω

Αναρωτιέμαι

Τι πρέπει, τι δεν πρέπει

Τι όνειρο είναι και τι αλήθεια

Τι είναι επιθυμία πραγματική

Και τι ένα καπρίτσιο της σάρκας

Ή και του πνεύματος ακόμα

Οι κβαντικοί οι φυσικοί

Τολμούνε και το λένε

Πως όλα κάπου γίνονται

Όλα κάπου συμβαίνουν

Οι πιθανοί συνδυασμοί

Όλοι κάπως θα βγούνε

Που αυτό σημαίνει αγάπη μου

Πως σε ένα άλλο σύμπαν

Στην αγκαλιά μου ξύπνησες

Μου είπες καλημέρα

Και ήταν όλα απόλυτα αληθινά

Σαν τον αέρα που τώρα αναπνέω

Όσο είναι κι σκέψη αληθινή

Μέσα στο μυαλό μου

Να, τούτη την στιγμή

Που με έχει πλημμυρίσει

Ο πόθος

Ασυγκράτητος

Άλλο όμως τόσο αληθινός

Τώρα είναι κι ο πόνος

Γιατί καλά το ξέρω

Πως πάλι σ’ ονειρεύτηκα

Μα τώρα έχω ξυπνήσει

Και η απουσία σου κρίνεται ιδιαιτέρως αισθητή

Χαλάνδρι, 30 Μαρτίου 2022

Έρωτας διηνεκής

Αφιερωμένο σε 'σένα, που η ενδεχομένη απουσία σου,
θα έκανε τη ζωή μου να στερείται οποιουδήποτε νοήματος

Ερωτεύτηκα τα μάτια σου 

Πόθησα τα χείλη σου 

Ζήτησα το τέλειο χαμόγελο σου 

Ερωτεύτηκα 

Το πίστεψα, θα είμαι δικός σου 

Νωρίς όμως ήταν 

Έπεσα έξω σ’ όλα 

Είχες κι αυτήν την τέχνη 

Πάνω απ’ όλα 

Άχρηστα 

Τα στερεότυπα να τρέπεις

Κι εκεί που νόμισα πως χάθηκε Παρατήρησα πως βλέπεις Κάτι Κι αμέσως το κατάλαβα Πως σύμμαχος ισχυρός ο χρόνος στάθηκε Στη μάχη Αυτήν την αδυσώπητη Ο έρωτας εγκαταστάθηκε Προσπάθησα με κάθε τρόπο να ξεφύγω Προσπάθησες κι εσύ Μα ήταν λίγο Ό,τι όμως κι αν κάναμε Ένα ήταν δεδομένο Ο έρωτας μας είναι πεπρωμένο Οπότε το υπόσχομαι Θα μένω Πιστός Όχι σε σένα Μα στο σύμπαν Που μας έπλασε τόσο διαφορετικούς Όσο που μια δύναμη αρχέγονη Μέσα μας πάντα θα ζητεί Τον άλλον να αγκαλιάσει Για να ολοκληρωθεί Ο έρωτας μας Τελικά Το αδύνατο μπορεί Στο διηνεκές να ζει Μαγικά να εκπληρωθεί

Χαλάνδρι, 3 Απριλίου 2022

L'instant  

Je me souviens d’un instant Où tu m’as dit que c’est vrai Que je te beaucoup plaisais Et du coup cette fois J’étais sur le point De vivre Une vie réelle avec toi Tu l’avais l’air très franche Moi, j’étais tellement stressé Je n’ai pu pas m’exprimer C’était impossible de le dire Combien je te veux Donc cet instant-ci Finalement s’enfuit Maintenant, malheureusement Cet instant très bel Appartient au passé

Il se trouve très loin Et ce n’est que moi Qui en permanence Pense fortement à toi Je me demande encore C’est quoi qu’a changé Et tu n’es pas dans me bras Tu es parti de mon cœur Peut-être ce n’est rien C’est seulement la vie Qui a toujours l’intention De nous surprendre totalement Il nous faut alors L’apprendre profondément

Que rien n’existe pas Sauf le moment présent

La vie est juste un instant

Dont on est toujours en train d’éprouver Donc la prochaine fois Je le saurai bien J’attendrai rien Et je me concentrerai Sur cet exact instant Où deux êtres humains Se connectent fortement Et cette connexion-là Ne produit qu’un feu Ce feu est la vie Et c’est vrai qu’il brûle Mais il chauffe aussi Il donne de belle énergie Nécessaire pour vivre De cette façon simple Je ne laisserai pas Encore une fois Le feu de l’instant De partir sans moi Les souvenirs sont faibles Et aussi sont les rêves Vive le moment présent! Et il apporte ensemble Les instants en feu Qui nous rendront contents Et une chose est vraie Je suis ici désormais Seulement Pour allumer

Ce feu Dans le moment présent Χαλάνδρι,17 Απριλίου 2022