Συνάδελφοι, η περίοδος της κρίσης που διανύουμε αποτελεί μια εξαίρετη ευκαιρία να κινητοποιηθούμε και να πετύχουμε τους στόχους και τα οράματά μας προς όφελος του κλαδου μας, της κοινωνίας και της οικονομίας.
Πρώτα απ΄όλα έχουμε σαν χώρα την πολυτέλεια να μην θιγόμαστε ιδιαίτερα από την παγκόσμια κρίση.
Ας πούμε ότι η παγκόσμια οικονομία περνά μια βαριά πνευμονία και εμείς ένα απλό κρυολόγημα. Αυτό συμβαίνει διότι η παρούσα κρίση είναι των μεγάλων, απρόσωπων επιχειρήσεων και εμείς στην Ελλάδα απλά δεν έχουμε τέτοιες [φανταστείτε να κλείσουν τρεις επιχειρήσεις που η κάθε μια έχει 100.000 εργαζομένους. Αυτό ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ κοινωνικό πρόβλημα. Οι αντίστοιχες επιχειρήσεις στην Ελλάδας αφενός έχουν 500 ή 600 εργαζομένους, αφετέρου ελλάχιστες από αυτές κλείνουν].
Αποκαλύπτεται η παθογένεια και τα σαθρά θεμέλια της οικονομίας μας.
Παρότι, όπως είπαμε παραπάνω, η κρίση επί της ουσίας δεν φτάνει στην Ελλάδα, τα "απόνερά" της μας δημιουργούν τεράστια προβλήματα. Είπαμε παραπάνω ότι οι οικονομίες των ανεπτυγμένων χωρών νοσούν από βαριά πνευμονία ενώ η δική μας από ένα κρυολόγημα. Παρά ταύτα και η ελληνική οικονομία βρίσκεται ήδη στην εντατική, είναι δηλαδή στα πρόθυρα της κατάρευσης. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι απλούστατα είμαστε μια οικονομία υπερδανεισμένη με πολύ αδύναμη παραγωγή. Είναι πραγματικά δύσκολο ερώτημα να απαντήσει κανείς πως θα μπορέσουν οι επόμενες γενιές ελλήνων (δηλαδή εμείς) να αποπληρώσουν τα συσσωρευμένα δάνεια (και όχι, αυτά δεν είναι "δανεικά και αγύριστα", θα πληρωθούν με το παραπάνω).
Μοναδική διέξοδος η ανάπτυξη.
Δεν χωρά καμία αμφιβολία: Πρέπει να αυξηθεί κατακόρυφα η παραγωγική ισχύς της χώρας. Με άλλα λόγια, αν δεν μεγαλώσουμε σημαντικά και με υγιείς τρόπους το ΑΕΠ μας, "μαύρο φίδι που μας έφαγε". Τι μπορούμε άραγε να κάνουμε στην κατεύθυνση αυτή; Τι μπορεί να κάνει η μικρή Ελλάδα ώστε από "χώρα του φραπέ" (χώρα της ήσσονος προσπάθειας, όπως πολύ σωστά είχε πει σε συζήτησή μας ο Γιώργος Ανδρεαδάκης) να γίνει μια χώρα με ισχυρή κοινωνική παραγωγική βάση; Και όλα αυτά με αναδιανομή του εισοδήματος ώστε -επιτέλους- να επιτευχθεί η κοινωνική δικαιοσύνη; Φοβάμαι πως αν το ψάξουμε λίγο, κι αν αφήσουμε έξω τη ναυτιλία που είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, εύκολα καταλήξουμε στο τρίπτυχο Τουρισμός - Διατροφή - ΤΠΕ. Είναι μάλιστα τρομερά ενδιαφέρον ότι το ποιοτικό άλμα που πρέπει να γίνει στην ελληνική τουριστική & διατροφική βιομηχανία ώστε αυτές να καταστούν σημαντικοί πόλοι ανάπτυξης της χώρας σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την ενσωμάτωση των ΤΠΕ στις παραγωγικές τους διαδικασίες.
Έχουμε τεράστια ευθύνη.
Οι Έλληνες Πληροφορικοί πρέπει να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να αποτύχουμε. Ας μην γκρινιάξουμε τώρα για τα λάθη των προηγούμενων - είναι η ώρα της μάχης που πρέπει να είναι νικηφόρα. Η μικρή μας χώρα έχει όλες τις δυνατότητες να αναπτύξει βιομηχανία ΤΠΕ υψηλοτάτου επιπέδου με παρουσία στην παγκόσμια αγορά. Το πολύ υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό μας αποτελεί στοιχείο που αν αξιοποιηθεί σωστά θα φέρει εντυπωσιακά αποτελέσματα. Με μικρές ευέλικτες επιχειρήσεις έντασης γνώσεις, προϊοντική αντίληψη και εξωστρέφεια μπορούμε να δώσουμε λύσεις ελληνικής υψηλής τεχνολογίας στην παγκόσμια αγορά οι οποίες θα ανεβάσουν κατακόρυφα το Εθνικό Προϊόν, πράγμα που η κοινωνία μας έχει τόση μεγάλη ανάγκη.
Να αρπάξουμε την ευκαιρία.
Σε αντίθεση με άλλους λαούς, στην Ελλάδα δεν έχουμε ανάγκη για έκτακτα μέτρα. Δεν αντιμετωπίζουμε κάποια "ειδικά" και "μη-αναμενόμενα" προβλήματα. Ήρθε απλά η ώρα να λάβει τέλος η ψευδαίσθηση ότι μπορούμε αιωνίως να μην παράγουμε τίποτα και να ζούμε δανειζόμενοι. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και το χτένι έσπασε. Έχοντας πάντα στο μυαλό μας ότι η κερδοσκοπία και ο εγωισμός είναι τα καρκινώματα της επιχειρηματικότητας και ότι η κοινωνική δικαιοσύνη είναι βασική προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα της οικονομικής ανάπτυξης, έχουμε καθήκον να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αξιοποιήσουμε την επιστήμη μας για το ώφελος της κοινωνίας και της οικονομίας. Οι μάστορες της ψηφιακής εποχής μπορούν να δώσουν, και θα δώσουν τη λύση. Οι ΤΠΕ είναι το πεδίο που η Ελλάδα θα ξαναβρεί τη θέση της στην παγκόσμια οικονομία. Οι ΤΠΕ θα μας μετατρέξουν από ανίσχυρους καταναλωτές σε ισχυρούς παραγωγούς.
Στην κατεύθυνση αυτή κάθε Πληροφορικός οφείλει να πάρει το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογεί.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη
Αγαπημένε Δάσκαλε Μιχάλη Χαραλαμπίδη, Ήταν Ιούνιος του 1996, διάβαζα μαθηματικά για τις πανελλήνιες εξετάσεις της επόμενης μέρας. Στιγμή ιερ...
2 σχόλια:
πάρα πολύ σωστά. όμως όπως ένα άλλο τρισύλλαβο (αυτό των ΑΠΕ) έτσι και οι ΤΠΕ δεν είναι η πανάκεια για την ελληνική οικονομία. Θα πρέπει να συνδιαστεί με ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ επενδύσεις στον τομέα της εκπαίδευσης ξεκινώνοντας από την υποχρεωτική, ώστε το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας να αναβαθμιστεί άρδην και να ξεφύγει από αυτή την πάγια μοιρολατρία οικογενειοκρατία και τα ίδια κόμματα στην εξουσία μανία.
Δίχως μόρφωση απλά ακολουθούμε το πιο φωτεινό σημείο της κάθε στιγμής.
Οι ΤΠΕ μπορούν να βοηθήσουν αλλά βασικός παράγοντας αποτυχίας διαφόρων προσπαθείων (πχ το ηλεκτρικό αυτοκίνητο ενός έλληνα το 1970) αφορά στην βασική έλλειψη παιδείας και μόρφωσης.
Για μένα η Ελλάδα εκεί υστερεί
Φίλε μου, αυτά που γράφεις είναι πολύ σωστά και σε συγχαίρω για τον τρόπο σκέψης σου! Ωστόσο η χώρα μας έχει σημαντικό πρόβλημα στη νοοτροπία των επενδυτών. Δεν έχουμε καθόλου παιδεία σε αυτό το ζήτημα. Κατά την άποψή μου, κανένας Έλληνας επιχειρηματίας / επενδυτής δεν θα τολμούσε να επενδύσει στην πληροφορική, παρόλο που η χώρα μας έχει τρομερά μυαλά και επίπεδο σε αυτόν τον τομέα, για έναν και απλούστατο λόγο: Η πληροφορική δεν έχει το σίγουρο, γρήγορο και απλό κέρδος! Δυστυχώς, οι Έλληνες επενδυτές δεν έχουν ούτε την υπομονή ούτε την οξυδέρκεια και τον οραματισμό να δουν τα μακροπρόθεσμα οφέλη της πληροφορικής. Και όσοι επενδύουν το κάνουν "τσαπατσούλικα" και μια τυχοδιωκτική συμπεριφορά. Επιπρόσθετα, αντιμετωπίζουν τον επιστήμονα του κλάδου της πληροφορικής σαν έναν απαξιωμένο εργάτη και δεν τον σέβονται ούτε του δίνουν τα περιθώρια να αναπτύξει τις ιδέες του.
Ας το δούμε και λίγο διαφορετικά το πράγμα. Βιομηχανία ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Απίστευτο κεφάλαιο και χρήμα στην παγκόσμια αγορά. Και τι είδους υλικοτεχνική υποδομή χρειάζεται μια χώρα για να αναπτύξει ένα παιχνίδι ή ένα σούπερ λογισμικό; Τίποτα φοβερό σε σύγκριση με βαριά βιομηχανία. Υπολογιστές χρειάζεται, μυαλά και μια σωστή υποστήριξη των προγραμματιστών της. Γιατί η Ελλάδα μας που τα έχει αυτά δεν μπορεί να βγάλει ένα κορυφαίο λογισμικό, π.χ. ένα παιχνίδι, τόσα χρόνια, ενώ μικρότερες χώρες ή ακόμα και η Τουρκία έχουν κάνει σημαντικά βήματα σε αυτήν την κατεύθυνση;
Κάποιος θα μου ανταπαντούσε σε αυτό το σημείο πως η πληροφορική δεν είναι μόνο τα παιχνίδια. Και φυσικά και έχει δίκιο. Από την άλλη διαπιστώνω ,όμως, χωρίς να γίνομαι μίζερος, ότι η χώρα μας έχει αφήσει τον κλάδο της πληροφορικής αναξιοποίητο σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και πιστεύω Δημήτρη ότι η σκέψη σου όπως την εκφράζεις σε αυτό σου το άρθρο είναι γνήσιος εκφραστής όλων των ελπίδων και της λαχτάρας όλων των συναδέρφων του κλάδου της πληροφορικής. Είναι πράγματι μια μοναδική ευκαιρία! Και θα ήθελα πολύ, άνθρωποι με κεφάλαιο, μεράκι, φαντασία και γιατί όχι γούστο, να αρχίσουν να επενδύουν πραγματικά στην Ελληνική πληροφορική, ίσως την πραγματική "βαριά βιομηχανία" που μπορεί να αναπτύξει η χώρα μας απέναντι στον άλλο αναπτυγμένο κόσμο.
Δημοσίευση σχολίου